Collega's tijdens oorlogstijd

Hoewel alle collega's bij JYSK Oekraïne een gemeenschappelijke tragedie delen, worden de moeilijke momenten anders ervaren.

Sommigen werken in een winkel. Anderen zitten in het leger of zetten zich in voor de bescherming van de burgerbevolking. En weer anderen hebben dagen en nachten overleefd in kelders of schuilkelders terwijl ze omsingeld waren door de vijand.

JYSK houdt contact met iedereen en hieronder staan een aantal persoonlijke verhalen.

Eerste hulp voor gewonden

Andriy Bezkhlibny is gebiedsmanager meubelen in Kiev en zijn collega en partner Alina Dorosh werkt bij de klantenservice. Zij helpen de zogenaamde Patrol Police (een Oekraïens vrijwilligerskorps van ordehandhavingseenheden).

Voordat Andriy bij JYSK kwam werken, was hij senior luitenant bij het gezondheidspersoneel. Hij en Alina hebben allebei basiskennis van eerste hulp voor gewonden. In de eerste dagen van de oorlog trainden ze soldaten in het verlenen van eerste hulp. Nu redden ze levens door taken op te nemen bij de politie.

"JYSK hielp onze eenheid met slaapzakken, dekens en handdoeken. Bovendien hebben we alles gekocht wat nodig is voor de politie, dankzij mijn collega's van de klantenservice", zegt Alina.

"We willen het bedrijf bedanken voor de steun, hulp en zorg. Het is nu moeilijk en eng en ik ben bang telkens wanneer ik op een missie ga. Maar dit is nu het nieuwe normaal in Oekraïne en we doen allemaal belangrijk werk op onze eigen fronten", zegt Andriy.

Van Kharkiv naar Lviv

Winkelmanager Oleksiy Simbiriov uit Kharkiv werd na zeven dagen van bombardementen geëvacueerd naar West-Oekraïne.

"Nadat ik in Lviv was aangekomen, vroeg ik meteen om aan het werk te gaan en ik kon de volgende dag beginnen. Ik was erg blij met die kans, omdat werken de aandacht afleid van de problemen, de angst en het nieuws", zegt Oleksiy.

"Ik ben er trots op dat JYSK de ogen niet heeft gesloten voor wat er hier gebeurt en veel goederen aan vrijwilligers heeft gedoneerd. We hebben een aantal winkels geopend voor onze klanten. Ze hebben ons nodig omdat we essentiële goederen verkopen. De vraag naar kleden, kussens, matrassen, slaapbanken enz. is veel groter dan het aanbod. We hebben alles verkocht wat verkocht kon worden! Wij proberen elke klant een unieke service te bieden, ondanks de speciale werkomstandigheden", vervolgt Oleksiy.

Negen dagen in de kelder

Yulia Bondarchuk, winkelmanager in Bucha, niet ver van Kiev, zat negen dagen lang met haar kinderen in een kelder, terwijl de gevechten buiten in volle gang waren.

"Het ergste toen we daar waren, was de onzekerheid. We waren bang om naar buiten te gaan. Er waren voortdurend bombardementen, helikopters en gevechtsvliegtuigen. Er vloog een granaat in het winkelcentrum waar onze winkel is gevestigd en daardoor brak er brand uit", vertelt Yulia, die alleen was met haar kinderen was, omdat haar man in het buitenland verbleef.

"Uiteindelijk vonden we een man met een auto die ons durfde weg te brengen. Ik greep snel mijn kinderen en twee katten, want zij zijn mijn belangrijkste bezit. Na al deze gebeurtenissen betekent materiële dingen voor mij niets meer. Alles voelde als een droom: hoe we vertrokken en hoe eng het was. Volgens mij ademde ik helemaal niet meer. Mensen met machinegeweren, schoten over het hoofd. Ik herinner me dat ik iedereen bedankte dat ik nog leefde. Ik ben de mensen die in ons hebben geholpen tijdens deze vreselijke situatie eeuwig dankbaar", vertelt Yulia.

Sterke eenheid

Anastasia Zakharova uit de winkel in Bucha was samen met haar man en driejarige zoon, bijna twee weken lang omringd door vreselijke omstandigheden.

"Op de tweede dag van de oorlog lag het internet eruit. Drie dagen later was er geen licht en water meer, en zeven dagen later geen gas. Er wordt gezegd dat een mens aan alles kan wennen. Ja, we hebben ons aangepast. We haalden emmers water uit een put, bouwden een fornuis in de tuin om te koken, goten benzine uit auto's in de generator om de telefoon op te laden. Samen met alle buren werden we één sterk team", zegt Anastasia.

"Toen de strijd steeds dichter bij ons kwam en drie uur direct bij ons buiten plaatsvond, werd het erg spannend. Ik kon nog maar aan één ding denken: om met mijn kind te vertrekken. Maar het was te laat, onze stad was bezet. Rondom ons wooncomplex stonden colonnes vijandelijke voertuigen. We wachtten op een humanitaire corridor die op 8 maart eindelijk werd geopend. De ontsnapping in een colonne van een paar kilometer lang, duurde heel lang. We zagen alles: wapentuig, vijanden. Ze stonden op elke honderd meter met machinegeweren en om ons heen waren continu explosies. We wisten niet wat er met ons zou gebeuren. Toen we bij ons eigen leger aankwamen, moest iedereen huilen. De meest afschuwelijke tijd van mijn leven lag achter me", vertelt Anastasia.

Kateryna's 'damesbataljon'

Kateryna Hrushchenko van de winkel in Kharkiv moest haar huis en stad verlaten en nu organiseert ze humanitaire hulp in een dorp in de buurt van Kharkiv.

Er zijn ongeveer 500 immigranten uit Kharkiv. Veel van deze mensen waren vaste klanten in de JYSK-winkel waar ze werkte.

"Ik heb elke dag veel werk te doen: ik stel lijsten op van migranten, verzamel behoeften en verzoeken van bewoners, verzorg humanitaire hulp, enz. Maar ik besloot meer te doen. Ik ben lid geworden van de vrijwilligersgemeenschap door vrouwen. Onze organisatie verenigt goedwillende en actieve vrouwen uit verschillende delen van Oekraïne. Wij zijn het 'vrouwenbataljon'! We hebben een eigen website en ontwikkelen actief pagina's op sociale netwerken", zegt Kateryna.