Συνάδελφοι στη διάρκεια του πολέμου

Παρόλο που όλοι οι συνάδελφοι στην JYSK Ουκρανίας μοιράζονται μια κοινή τραγωδία, βιώνουν τις δύσκολες στιγμές διαφορετικά.

Κάποιοι δουλεύυον σ' ένα κατάστημα. Κάποιοι άλλοι έχουν ενταχθεί σε ένοπλες ομάδες ή σε ομάδες άμυνας που προστατεύουν τους πολίτες. Άλλοι ζουν μέρες και νύχτες ολόκληρες σε υπόγεια ή καταφύγια περικυκλωμένοι από τον εχθρό.

Η JYSK συνεχίζει να επικοινωνεί με όλους τους εργαζομένους της. Ακολουθούν μερικές από τις προσωπικές τους ιστορίες .

Πρώτες βοήθειες στους τραυματίες

Ο Andriy Bezkhlibny, υπεύθυνος στο τμήμα επίπλων στο Κίεβο, και η συνάδελφος και συνεργάτης του, Alina Dorosh, υπεύθυνη εξυπηρέτησης πελατών, συνδράμουν στην περιπολική αστυνομία.

Πριν την πρόσληψή του στην JYSK, ο Andriy ήταν ανώτερος υπολοχαγός υγειονομικού. Τόσο ο ίδιος όσο και η Alina είχαν βασικές γνώσεις στις πρώτες βοήθειες. Τις πρώτες μέρες του πολέμου, εκπαίδευαν στρατιώτες στην παροχή πρώτων βοηθειών. Τώρα, σώζουν ζωές συνδράμοντας την αστυνομία.

«Η JYSK βοήθησε τη μονάδα μας παρέχοντας υπνόσακους, κουβέρτες και πετσέτες. Επιπλέον, αγοράσαμε όλα όσα χρειάζονταν η αστυνομία, χάρη στους συναδέλφους μου στην εξυπηρέτηση πελατών», λέει η Alina.

«Ευχαριστώ την εταιρεία για την υποστήριξη, τη βοήθεια και τη φροντίδα της. Είναι δύσκολη και τρομακτική η κατάσταση. Φοβάμαι πολύ κάθε φορά που πηγαίνω σε μια αποστολή. Αυτή είναι, όμως, η νέα κανονικότητα στην Ουκρανία και όλοι κάνουμε σημαντική δουλειά στο μέτωπο», λέει ο Andriy.

Από το Χάρκοβο στη Λβίβ

Ο Oleksiy Simbiriov, Store Manager από το Χάρκοβο, κατέφυγε στη δυτική Ουκρανία μετά από επτά ημέρες βομβαρισμών.

«Όταν έφτασα στη Λβιβ, μου ζητήθηκε να πάω αμέσως στη δουλειά και να ξεκινήσω την επόμενη ημέρα. Ήμουν πολύ χαρούμενος για αυτήν την ευκαιρία, γιατί η εργασία με αποσπά από τα προβλήματα, το άγχος και την συνεχή παρακολούθηση των ειδήσεων», λέει ο Oleksiy.

«Είμαι περήφανος που η JYSK δεν έμεινε απαθής, αλλά αντ' αυτού δώρισε πολλά προϊόντα σε εθελοντές. Ανοίξαμε μερικά από τα καταστήματα για τους πελάτες μας. Μας χρειάζονται, γιατί πουλάμε ζωτικής σημασίας προϊόντα. Η ζήτηση κουβέρτες, μαξιλάρια, στρώματα, καναπέδες-κρεβάτια κ.λπ έχει υπερβεί σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσφορά. Πουλήσαμε όλα όσα μπορούσαν να πωληθούν! Προσπαθούμε να παρέχουμε μοναδική εξυπηρέτηση σε κάθε πελάτη παρά τις ειδικές συνθήκες εργασίας», συνεχίζει ο Oleksiy.

Εννέα ημέρες στο υπόγειο

Η Yulia Bondarchuk, Store Manager στη Μπούκα, μια πόλη στην περιφέρεια του Κιέβου, έμεινε στο υπόγειο μαζί με τα παιδιά της για εννέα ημέρες, με μάχες να μαίνονται εξώ.

«Η αβεβαιότητα που νιώθαμε ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα όταν ήμασταν εκεί. Φοβόμασταν να βγούμε έξω καθώς ακούγαμε συνέχεια ήχους από βομβαρδισμούς, ελικόπτερα και μαχητικά αεροσκάφη. Η πιο σοκαριστική είδηση ήταν όταν μάθαμε ότι έσκασε χειροβομβίδα στο εμπορικό κέντρο, όπου βρίσκονταν το κατάστημά μας και έσπασε φωτιά», λέει η Yulia, που ήταν μόνη με τα παιδιά της, καθώς ο σύζυγός της ήταν στο εξωτερικό.

«Τελικά, βρήκαμε έναν άνδρα που είχε αυτοκίνητο και δεν φοβήθηκε να μας πάρει μαζί του. Πήρα γρήγορα τα παιδιά και τις δύο γάτες μας, ό,τι πιο σημαντικό για μένα. Μετά από όλα αυτά τα γεγονότα, τα υλικά αγαθά δεν σημαίνουν πλέον τίποτα για μένα. Από εκεί και πέρα όλα τα θυμάμαι σαν όνειρο: πώς φεύγαμε και πόσο τρομακτικά ήταν. Νομίζω ότι δεν ανέπνεα καν. Άνθρωποι με πολυβόλα, πυροβολισμοί πάνω από τα κεφάλια μας. Θυμάμαι πως τους ευχαριστούσα όλους που είναι ζωντανοί. Είμαι πολύ ευγνώμων για τους ανθρώπους που βοήθησαν σε αυτή την τρομερή κατάσταση», εξηγεί η Yulia.

Δυνατή ομάδα

Η Anastasia Zakharova από το κατάστημα της Μπούκα ήταν αποκλεισμένη για σχεδόν δύο εβδομάδες σε άθλιες συνθήκες με τον σύζυγό της και τον τριών ετών γιο της.

«Από την δεύτερη μέρα του πολέμου, δεν είχαμε ίντερνετ. Τρεις ημέρες αργότερα, κόπηκε το φως και νερό και επτά ημέρες αργότερα κόπηκε και το αέριο. Λένε ότι ο άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει τα πάντα. Ναι, έχουμε προσαρμόσει. Μεταφέραμε νερό σε κουβάδες από ένα πηγάδι, στήσαμε μια εστία για να μαγειρεύουμε στο πάρκινγκ, βάλαμε βενζίνη από τα αυτοκίνητα στη γεννήτρια για να φορτίζουμε τα τηλέφωνα. Όλοι οι γείτονες έγιναν μια δυνατή ομάδα», λέει η Anastasia.

«Όταν οι μάχες μάς πλησίασαν και γινόντουσαν ακριβώς απ' έξω για τρεις ώρες ήταν πολύ τρομακτικά. Κυριαρχούσε μόνο μία σκέψη: να φύγουμε μαζί με το παιδί, αλλά ήταν πολύ αργά. Η πόλη μας είχε καταληφθεί. Σειρές εχθρικών οχημάτων είχαν περικυκλώσει το συγκρότημα των κατοικιών μας. Περιμέναμε έναν ανθρωπιανό διάδρομο που άνοιξε τελικά στις 8 Μαρτίου. Η απομάκρυνση κράτησε πολύ σε μια ουρά αρκετών χιλιομέτρων. Βλέπαμε τα πάντα: όπλα, εχθρούς. Έστεκαν σε κάθε εκατό μέτρα με πολυβόλα και γύρω μας ακούγονταν μόνο εκρήξεις. Δεν ξέραμε τι θα μας συνέβαινε. Όταν φτάσαμε στον στρατό μας, όλοι έκλαιγαν: Οι χειρότερες στιγμές της ζωής μου ήταν πλέον πίσω μου», εξηγεί η Anastasia.

Το «Τάγμα Γυναικών» της Kateryna

Η Kateryna Hrushchenko από το κατάστημα στο Χάρκοβο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι και την πόλη της, και τώρα οργανώνει ανθρωπιστική βοήθεια σε ένα χωριό κοντά στο Χάρκοβο.

Υπάρχουν περίπου 500 πρόσφυγες από το Χάρκοβο. Πολλοί από αυτούς ήταν τακτικοί πελάτες στο κατάστημα JYSK στο οποίο εργαζόταν.

«Έχω πολλή δουλειά να κάνω κάθε μέρα: Φτιάχνω καταλόγους προσφύγων, συλλέγω αιτήματα από τους κατοίκους, συσκευάζω και στέλνω ανθρωπιστική βοήθεια κ.λπ. Αλλά αποφάσισα να μην σταματήσω εκεί. Συμμετείχα στην ομάδα εθελοντριών. Η οργάνωσή μας ενώνει ισχυρές και δραστικές γυναίκες από διαφορετικά μέρη της Ουκρανίας. Είμαστε το «Τάγμα Γυναικών»! Έχουμε τη δική μας ιστοσελίδα και δημιουργούμε σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», λέει η Kateryna.